Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Δευτέρα μετά τις εκλογές

Από χθες το πρωί πλέω σε μια χαζοχαρούμενη ευφορία.  Από τη μια.
Από την άλλη, δεν λέει να ξεκολλήσει απ’ το μυαλό μου εκείνο το ανέκδοτο με τους πόντιους που πέφτουν με χαλασμένα αλεξίπτωτα κι εξαντλώντας κουμπιά ασφαλείας κι εφεδρικά σχοινιά καταλήγουν ν’ ανησυχούν για το ασθενοφόρο που δεν θα έρθει να τους παραλάβει.

Αλλά, παρόλα αυτά, παρότι το άχρηστο τ’ ασθενοφόρο δεν λέει να φανεί , είμαι χαρούμενη. Γιατί οι συμπολίτες μου δείχνουν επιτέλους να ωριμάζουν. Παρά τις απειλές, παρά την εσωτερική κι εξωτερική κατάφωρη χειραγώγηση της τελευταίας δημοκρατικής δικλείδας, παρά τον τερατόμορφο εκλογικό νόμο που αντί να βοηθάει στο σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργασίας, γυρνάει σαν μπούμερανγκ στο ίδιο το σύστημα κι εκμηδενίζει κάθε λογική, οι ψηφοφόροι αποφάσισαν με ειλικρίνεια. Δεν γνωρίζω αν αποφάσισαν με σοφία γιατί δεν είμαι σοφή για να το κρίνω, αλλά δεν βλέπω και κανέναν σοφό τριγύρω να το διαγνώσει. Ακόμα κι αυτοί της Χρυσής Αυγής, πέταξαν τις μάσκες που τόσα χρόνια τους κάλυπταν πίσω από το βολικό δικομματισμό. Η δημοκρατία ανέχεται ακόμα και τον καρκίνο που την κατατρώει. Κι αν κουκουλώνεις τον καρκίνο θα σε γεμίσει μεταστάσεις κ χιτλερικά πρεζάκια. Ιδού λοιπόν η εικόνα του εκλογικού σώματος χωρίς φόβο, αλλά με πάθος.
Αλλά μιλούσα για τη χαζοχαρούμενη ευφορία. Να λοιπόν η αιτία. Μια αριστερά κατασυκοφαντημένη προσπερνάει τους συκοφάντες της και δείχνει να ωριμάζει και να ξεκολλάει επιτέλους απ’ τη γωνιά της άρνησης και της πλάτης στο τοίχο. Με νέους και ευφυείς ανθρώπους, που ίσως και να είναι οι μόνοι κατάλληλοι να συζητήσουν προς όφελος της χώρας. Γιατί δεν είναι στιγματισμένοι απατεώνες, γιατί δεν έχουν φθαρεί, δεν έχουν προσκυνήσει, γιατί δεν τους βλέπουν σαν τα εύκολα και βολικά σκυλάκια του συστήματος, γιατί η συγκυρία στην Ευρώπη είναι ευνοϊκή και δείχνει πως οι λαοί βαρέθηκαν τη παντοδυναμία των αγορών κι επιτέλους το σύστημα άρχισε να ρίχνει λοξές ματιές στον καθρέφτη. Χαζοχαρούμενη βέβαια η ευφορία, γιατί το ασθενοφόρο ακόμα κι αν έρθει, θα μαζέψει συντρίμμια. Ευφορία όμως. Το ανέκδοτο είναι παλιό και το γνωρίζουμε όλοι.

10 σχόλια:

  1. Μπράβο ρε nefosis, το ίδιο συναίσθημα μοιράζομαι κι εγώ κι ας έχω παγώσει με τους φασίστες. Αφού έτσι κι αλλιώς δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει τουλάχιστον απονομιμοποιήθηκαν κι επίσημα οι επικίνδυνοι πολιτικοί. Hasta la victoria siempre! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είμαστε πολλοί που το νιώθουμε αυτό Το παρακάτω με τα φασισταριά με τρομάζει όμως!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είτε το θέλουμε είτε όχι, οι φασίστες είναι δίπλα μας. Πάντα ήταν. Με κουκούλες στην κατοχή, με το παρακράτος αργότερα, με τη χούντα στη δικτατορία. Δεν εξαϋλώθηκαν στη μεταπολίτευση. Λούφαξαν και επανεμφανίστηκαν. Αγράμματοι και παραμορφωμένοι.

      Διαγραφή
  3. Κάποιος μου είπε πριν πέντε λεπτά: "άντε ρε κατσούφη, διάβασε και λίγο τη νέφοση. Αφού ο μισός θες να χαμογελάσεις!"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτός το στοιχειοθετεί καλύτερα: http://sraosha2.blogspot.com/2012/05/blog-post_07.html

      Διαγραφή
  4. Εγώ δεν το ξέρω το ανέκδοτο...
    Χθες βράδυ όμως βούρκωσα από χαρά ξενυχτώντας για ν' ακούσω αποτελέσματα.
    Πετάξαμε από πάνω μας το φόβο!!
    Και νιώθω ανάλαφρη φιλενάδα!
    Νιώθω πως ό,τι και να γίνει, φωνάξαμε δυνατά!
    Κι ας κάνουν πως δε μας άκουσαν κάποιοι....
    Ξημέρωσε μια όμορφη μέρα και δεν κρύβω τη μεγάλη μου χαρά!!!
    Φιλιά πολλά:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Για πρώτη φορά είδα, έζησα στην πράξη, αυτό που χρόνια ακούμε. Ότι η ψήφος έχει δύναμη, ότι η κάθε ψήφος μετράει. Και αυτή μου την χαρά μου δεν την χαλαλίζω σε κανέναν φασίστα. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Ήταν πάντα εδώ. Τουλάχιστον τώρα αποκαλύπτονται και καταρρίπτουν τη δικαιολογία μερικών περί άγνοιας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή