Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2014

Το πιο πολύτιμο δώρο

"Η αγκαλιά είναι ένα εξαιρετικό φάρμακο. Η αγκαλιά μεταφέρει ενέργεια και 
δίνει ένα συναισθηματικό «ανέβασμα». Χρειάζεσαι τέσσερεις αγκαλιές την 
ημέρα για να επιζήσεις και δώδεκα για να αναπτυχθείς. Άλλοι πάλι λένε ότι η 
αγκαλιά είναι ένα είδος επικοινωνίας γιατί λες όλα αυτά που δεν μπορείς 
αλλιώς να πεις. 
Και το καλύτερο δεν μπορείς να δώσεις μια αγκαλιά χωρίς να πάρεις…"

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014

Και λες εμένα λαϊκιστή;

Τελειώνει λοιπόν το 2014 κι ο πλανήτης εγκυμονεί αλλαγές. Άλλοι λένε πως το έμβρυο είναι αγόρι,  άλλοι περιμένουν κορίτσι κι άλλοι προειδοποιούν πως πρόκειται για  alien. Την τέχνη των διαγνωστικών ελέγχων όμως, δεν την κατέχει κανείς,  γιατί το μωρό είναι σαν τη γάτα του Σρέντιγκερ . Αν προσπαθήσεις να το δεις αλλάζει. Η ματιά του παρατηρητή επηρεάζει τη ζωή ή το θάνατό του.  Φαντάσου τώρα, να υπάρχουν δισεκατομμύρια παρατηρητές. Το μωρό γεννιέται και πεθαίνει καθώς ανοιγοκλείνουμε τα μάτια μας.

Μωρό πρώτο:
(Σιωπή κι ας μην λαϊκίζουμε.)

Μωρό δεύτερο:
Σύμφωνα με τον Πρόεδρο Ομπάμα, η πολιτική στάση των ΗΠΑ καθόλου έξυπνη δεν αποδείχτηκε. Βέβαια, τόσα χρόνια, κάποιοι λιμοκτόνησαν, κάποιοι άλλοι βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν, χιλιάδες Κουβανοί δεν είχαν πρόσβαση σε φάρμακα και άλλα αναγκαία αγαθά, αλλά βρε παιδί μου, ένα λάθος κάναμε, ας το δούμε τώρα. Να το διορθώσουμε –αν το επιτρέψει το Κονγκρέσο που πια δεν ελέγχεται από τον πρόεδρο. 
Εξάλλου όλοι Αμερικάνοι είμαστε. 

Αυτό που είχε κάνει η Κούβα και τιμωρήθηκε με 56 χρόνια απομόνωσης ήταν να ανατρέψει τη βολική για τις ΗΠΑ δικτατορία του Μπατίστα, που στηριζόταν στις διεθνείς  μαφιόζικες πλάτες των τότε αγορών αλλά και στην κανονική μαφία. Τόσο καιρό μετά, η απομόνωση αυτή δεν βολεύει πια. Τώρα οι ΗΠΑ κήρυξαν οικονομικό πόλεμο στη Ρωσία και στο φίδι των Ταλιμπάν που έθρεψαν στο φιλόξενο κόλπο τους. Ε, δεν είναι λογικό να τα βάζουν με όλους.
(Σιωπή κι ας μην λαϊκίζουμε.)

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

Φυλακισμένες;

Για την ομάδα ξεblogάρισμα λίγοι θα έχουν ακούσει, για τις γυναικείες φυλακές στον Ελαιώνα Θήβας λιγάκι περισσότεροι, κάποιοι ίσως θυμούνται τις πάλαι ποτέ γυναικείες φυλακές στον Κορυδαλλό
Oι αποκλεισμένοι, οι έγκλειστοι, οι φυλακισμένοι, οι κρατούμενοι, οι πρόσφυγες, οι μετανάστες, οι απεργοί - και ακόμη χειρότερα οι απεργοί πείνας, δεν είναι λέξεις που συμμορφώνονται στο εορταστικό κλίμα των Χριστουγέννων ή αυτό που προέκυψε ως προεκλογικό κλίμα των ημερών…
Για κάποιους από εμάς όμως σημασία έχει να μην ξεχνάμε όλους αυτούς ιδίως μέσα σε αυτό ακριβώς το κλίμα και τη διάθεση που προσπαθούν να μας επιβάλλουν - για το καλό μας…



'Αλλωστε, όπως έλεγε και η Έλενα Γ., όταν έγραφε την επιγραφή "ΕΡΓΑ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ" για τα καλλιτεχνήματα των γυναικών που ζουν στις φυλακές του Ελεώνα Θήβας, ξεχασμένες από οικογένεια, κοινωνία και κράτος, "ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΕΣ, όχι ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΕΣ, γιατί φυλακισμένοι είμαστε όλοι μας".

Σχετικά πόστ:

13,14 Δεκεμβρίου το Χριστουγεννιάτικο μπαζάρ μας !

Για να γκρεμιστεί κάθε φυλακή και η λογική του εγκλεισμού

Φυλακές vs σχολεία 1-0 



Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

Η λάσπη στο νερό

Ζούσε σε μια παιδική ζωγραφιά. Λουλούδια στο μπόι του σπιτιού με την κόκκινη στέγη και την αιώνια καπνισμένη καμινάδα. Δίπλα, ένα κομμάτι μπλε που ήταν λέει ρυάκι. Ουρανός βαμμένος με χοντρό γαλάζιο μολύβι κι ένας γελαστός ήλιος, λίγο φαφούτης. Τα δέντρα δεν άλλαζαν με τις εποχές. Αντί για φύλλα, τα τύλιγε ένα επίμονο πράσινο σύννεφο.

Δεν ήταν πια παιδί. Παρέμενε ωστόσο αρυτίδιαστος. 
Τα χαμόγελα δεν άφηναν σημάδια στο πρόσωπό του. 
Συνέχιζε να φορά σορτσάκι με τιράντες και τα καρφωτά μαλλιά του δεν θα ασπρίζανε, δεν θα πέφτανε ποτέ. 
Στον κόσμο της ζωγραφιάς, όλοι τον αγαπούσαν. Κι αυτοί οι όλοι ήταν πάνω κάτω αστείες εκδοχές του ίδιου. Σε αγόρι, σε κορίτσι, σε άλλα μεγέθη και χρώματα, μα πάντα αγέραστοι και καλόκαρδοι.

Δεν τη βαριόταν την ευτυχία, μήτε κι αναζητούσε περιπέτειες. Μόνο, που να, ήταν λίγο περίεργος. Μερικές φορές σκαρφάλωνε στο καφέ βουνό, αυτό που φαινόταν πίσω από το σπίτι κι αναρωτιόνταν τι να υπήρχε πιο κει. Μα δεν μπορούσε να δει. Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει παραπέρα.
Άρχισε λοιπόν να φαντάζεται.
Αυτό που πρωτοσκέφτηκε ήταν μια επανάληψη του καθημερινού τοπίου. Αλλά όχι. Δεν θα ήταν σωστό, αλλά βαρετό κι ανεπίτρεπτο στον τέλειο κόσμο του.
Σκεφτόταν, σκεφτόταν, αλλά τίποτα δεν ερχόταν στο μυαλό μου.
Στο τέλος αποκοιμήθηκε.

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

O Ρωμανός κι εμείς

Τον Ιούνιο του 2010, οι Κορκονέας και Σαραλιώτης αφέθηκαν ελεύθεροι πριν ακόμα δικαστούν.

Ένα χρόνο μετά την καταδικαστική για τους δύο αστυνομικούς απόφαση, ο Σαραλιώτης αποφυλακίζεται. 
Ο Κορκονέας παραμένει στη φυλακή. Προς το παρόν. Ωστόσο και αυτός, ενώ ήταν υπόδικος, κυκλοφορούσε ελεύθερος. Όχι με άδεια. Ελεύθερος.

Αυτοί οι δύο ήταν δημόσιοι λειτουργοί. Θεωρούνταν, προστάτες του πολίτη. Πληρώνονταν έως πρόσφατα από το Δημόσιο, αν και καταδικασμένοι.
Ωστόσο, ο Σαραλιώτης κρίθηκε ακίνδυνος, ενώ αποδεδειγμένα είναι συνεργός στη δολοφονία ενός παιδιού.
Ο μέσος Έλληνας δεν ανησυχεί που κυκλοφορεί δίπλα του o δολοφόνος. Δεν τον φοβάται. Ο Σαραλιώτης δεν κέρδισε την ελευθερία του κάνοντας απεργία πείνας. Στην περίπτωσή του, η διαδικασία ήταν απλή.

Φυσικά, δεν είναι ο μόνος καταδικασμένος/καταζητούμενος/υπόδικος που κυκλοφορεί ελεύθερος. Αναφέρω την περίπτωση, για τη γνωστή σε όλους σχέση με τον Νίκο Ρωμανό.

Ο Νίκος Ρωμανός δεν είναι δολοφόνος. Σύμφωνα με τον εισαγγελέα δεν συμπεριφέρεται καν ως συνηθισμένος ληστής. Μάλιστα δείχνει πρωτοφανή σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή:
Πρώτη φορά βλέπω ληστεία που να αφήνουν τους ομήρους ελεύθερους, κατά δε την καταδίωξη, ενώ είχαν το επάνω χέρι διαθέτοντας βαρύ οπλισμό, ούτε πυροβόλησαν τους αστυνομικούς που τους καταδίωκαν ούτε χρησιμοποίησαν τον όμηρο σαν ασπίδα για να διαφύγουν...
Τα παραπάνω, είναι λόγια του εισαγγελέα.

Παρόλα αυτά, ο Ρωμανός κρίνεται επικίνδυνος. Όχι μόνο η δικαστική αρχή, αλλά κι ο Πρωθυπουργός το διαλαλεί από το βήμα της Βουλής . Κάποια σχέση πρέπει να είχε με τον προϋπολογισμό που συζητιόνταν, αν και τώρα μου διαφεύγει.
Το ίδιο περίπου θα αποφανθεί η βουλή με σχετική τροπολογία περί τηλεπαρακολούθησης μαθημάτων.

Και οι τρεις λοιπόν εξουσίες της χώρας: η εκτελεστική (αν και δεν της έπεφτε λόγος), η δικαστική και η νομοθετική, έκριναν παράνομο το αίτημα του Ρωμανού να πηγαίνει στη Σχολή του.
Ωστόσο:
Τον άφησαν να δώσει εξετάσεις.
Και τον βράβευσαν για την επιτυχία του.

Πέρα όμως από τις διακεκριμένες εξουσίες, οι περισσότεροι πολίτες της Χώρας συμφωνούν με τις τρεις εξουσίες ή σε κάθε περίπτωση, δεν γνωρίζουν/δεν απαντούν/δεν τους καίγεται καρφί.
Δεν χρειάζεται δημοσκόπηση για να το αντιληφθούμε.
Τα δείγματα δίπλα μας παραείναι πολλά.

Αυτό λοιπόν, το παράξενο πλάσμα, που αποκαλούμε μέσο Έλληνα, θέλει να σαπίσει ο Ρωμανός στη φυλακή, αλλά καθόλου δεν ενοχλείται από τις προσωρινές και μόνιμες αποφυλακίσεις των Κορκονέα και Σαραλιώτη.

Γιατί όμως;

Κάποιοι θα απαντήσουν, πως αυτό είναι το νόμιμο (κι άσε μας ήσυχους-έχουμε και δουλειές.)
Το νόμιμο σε μια χώρα χαοτικής νομοθεσίας, είναι βέβαια λίγο μπερδεμένο. Εν ολίγοις, άκρη δεν βγάζεις κι ας είσαι και νομικός. Εγώ, δεν είμαι και πιθανόν, σε κάποιες υποσημειώσεις του νόμου, αυτή η πρόταση που θα γράψω τώρα δα, να μην είναι νομότυπη, αλλά μου φαίνεται πως το νόμιμο δεν συμφωνεί πάντα με το δίκαιο.

Εκτός από τους νομότυπους, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων γύρω μου, αποφαίνεται ως εξής για το Ρωμανό:
"Σιγά μην έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση."
"Είναι κωλόπαιδο. Σιγά μην θέλει να σπουδάσει."
"Θα το σκάσει και θα φτιάξει βόμβες/θα ληστέψει/θα σκοτώσει/κι ακόμα χειρότερα, θα μου σπάσει το αυτοκίνητο."

Εκτός λοιπόν από αυτούς που λένε πως σέβονται το νόμο (αρκεί να μην πρόκειται για τις φορολογικές τους παρατυπίες), υπάρχουν κι εκείνοι που φοβούνται τον Ρωμανό.
Στην πραγματικότητα όμως, δεν φοβούνται μήπως το σκάσει και απειλήσει τη ζωή τους, αφού σύμφωνα με τους δικαστές σέβεται την ανθρώπινη  ζωή.
Τότε, τι;

Φοβόμαστε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε. Κι ο Ρωμανός πράττει πολλά ακατανόητα.

Καταρχήν, μας πετάει στα μούτρα το Ελληνικό Όνειρο.
Το γνωστό σε όλους, Αμερικάνικο Όνειρο είναι η οικονομική καταξίωση ενός αυτοδημιούργητου; Ε, το αντίστοιχο Ελληνικό, είναι να είσαι εισοδηματίας. Να έχεις γεννηθεί βρε παιδί μου πλούσιος. Χωρίς ανάγκη ν΄ αγωνιστείς για να επιβιώσεις.  Ίσως γιατί το να είσαι αυτοδημιούργητος στην Ελλάδα είναι πολλαπλάσια πιο ζόρικο από το να πετύχεις στην Αμερική. Και απείρως πιο ψυχοφθόρο. Τουλάχιστον για όσους διαθέτουν ψυχή.
Ο Ρωμανός λοιπόν είναι ένα πλουσιόπαιδο. Αυτό και μόνο, τον κάνει αντικείμενο φθόνου. Το να απαρνιέσαι αυτό το όνειρο, κάνει τους θιασώτες του ονείρου να νοιώθουν προσβεβλημένοι.

Αν δεν έχεις γεννηθεί εισοδηματίας, το Plan B του Έλληνα, είναι οι σπουδές. Το όνειρο αυτό δεν έχει λεφτά πια, αλλά μια κοινωνική καταξίωση την βαστάει ακόμα: "Ο γιος μου ο φοιτητής μπλα μπλα."
Πληρώνει ο γονιός ένα σκασμό λεφτά στο Φροντιστήριο για να καταφέρει το ταλαίπωρο το παιδί του να γίνει φοιτητής. Και μετά, για τους σωστούς ή τους λάθος λόγους, το παιδί δεν πατάει στις παραδόσεις.
Εδώ τώρα, αυτό το φυλακισμένο παιδί, καταφέρνει να πετύχει στις εξετάσεις χωρίς φροντιστήρια και χωρίς την ψυχοβγαλτική πίεση των γονιών του. Πώς τολμάει;
Σαν να μην έφτανε αυτό, θέλει λέει να πηγαίνει και στις παραδόσεις. Σ' αυτές που τα δικά μας τα παιδιά δεν πολυθέλουν να πατάνε. Σιγά μην τον πιστέψει ο δαιμόνιος μέσος Έλληνας.

Αν αποτύχει το Plan A και το Plan B του Έλληνα, θα έχει πάντα το ταβερνάκι, τα σπίτια των φίλων, το φαΐ. Έρχεται τώρα αυτός ο πιτσιρικάς και κάνει απεργίας πείνας. Για 28 μέρες με τη σημερινή. Εντελώς ακατανόητο για όλους εμάς που μια δίαιτα συστήνει ο γιατρός και την αρχίζουμε από Δευτέρα σε Δευτέρα.

Μερικές  άδειες, λίγες 24ωρες ανάσες ελευθερίας είναι γι αυτόν τον παράξενο νέο πιο σημαντικές από τη ζωή του την ίδια. Πόσο ενοχλητικά παρηχούν όλα αυτά με το "Ελευθερία ή Θάνατος" που μας ταΐζουν από μικρά.
Εκτός από παράξενος είναι κι ενοχλητικός.